Τριμερής πόρπη, Μικρά Ασία. 19ος αιώνας. Άργυρος, φουσκωτός, χυτός, ένθετοι χρωματιστοί λίθοι. Μήκος: 24εκ, Πλάτος: 10εκ. Αργυρή πόρπη, τριμερής σε δύο τμήματα, με μικρή κατίωση σε τμήμα του κεντρικού και πιθανόν μεταγενέστερου μέρους. Στο πίσω  μέρος υπάρχει από ένα σωζόμενο κάθετο στέλεχος σε κάθε τμήμα, επίσης μεταγενέστερο και όχι αργυρό θηλυκωτάρι. Το θηλύκι της ενώσεως καλύπτεται πίσω από το κεντρικό και μικρότερο όλων κυκλικό τμήμα, ευρισκόμενο τοιουτοτρόπως στην πίσω όψη, όπως και τα κάθετα στελέχη, για την στερέωση σε δερμάτινη ή υφαντή ζώνη. Τα πλαϊνά κυκλικά μέρη με χυτή λογχόσχημη απόληξη είναι κατά πολύ μεγαλύτερα σε μέγεθος. Στην κυρτή επιφάνειά τους εκτείνεται μεγαλόπρεπα οκτάκτινο άστρο. Τα διάκενά του πληρούνται με έντονα έξεργες στιγμές και φυλλώματα, δημιουργώντας ένα στυλιζαρισμένο, αλλά πλούσιο φυτικό σύνολο, όλα τους αρτίως αποδοσμένα μέσω της απαιτητικής φουσκωτής/σφυρήλατης τεχνικής. Στο κέντρο του άστρου υπάρχουν επάλληλα, ομόκεντρα, διακοσμητικά μοτίβα, απολήγοντας σε περίτεχνο καστόνι που ανακρατά λίθο βαθυκύανου χρώματος.

Στην εξωτερική καμπύλη πλευρά εκάστου πλαϊνού μέρους αναπτύσσεται βραχύ, αλλά εξαιρετικά σύνθετο, χυτό λογχόσχημο στοιχείο που προσδίδει περαιτέρω χάρη στον κατά μήκος άξονα του συνόλου, πάρα την κυριαρχία του κυκλικού σχήματος. Το κεντρικό μέρος της πόρπης, όντας ατροφικό σε σχέση με τα πλαϊνά εξαίρεται από την ιδιαίτερη μορφή του που  αποτελείται από επάλληλες νευρώσεις, απολήγουσες σε καστόνι με γαλαζωπό λίθο («περουζέ») υποδηλώνοντας όμως ίσως μεταγενέστερη παρέμβαση.

Το σύνολο αφορά ένα άρτιο έργο της σφυρήλατης τεχνικής και μιας ιδιαίτερης κατηγορίας πορπών, αυτές από την περιοχή της Μ. Ασίας και δη από τα ενδότερα αυτής. Το συγκεκριμένο δείγμα παρουσιάζει συγγένεια μορφής και δομής με καλά μελετημένες πόρπες από το Ικόνιο και την Καππαδοκία (βλ. Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία Ελλάδος, Εθνικό Ιστορικό Μουσείου, Συλλογή Ελληνικών φορεσιών, αρ. εισ. 10160 Γιορτινή φορεσιά Ικονίου, Πελοποννησιακό Λαογραφικό ίδρυμα Γιορτινή φορεσιά Ικονίου και Μουσείο Μπενάκη, Πόρπη από τα κειμήλια των προσφύγων της Μικράς ΓΕ 33813). Βέβαια το συγκεκριμένο παράδειγμα διακρίνεται για τον λιτότερο διάκοσμο και την απόδοση αυτού μέσω της σφυρήλατης τεχνικής.

Εάν αναλογιστεί κανείς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτοί οι πληθυσμοί εκδιώχθηκαν κατά την Μικρασιατική Καταστροφή, χάνοντας τα πολύτιμα κοσμήματα και σκεύη τους, σε συνδυασμό με την πληρότητα στην διακοσμητική απόδοση του αντικειμένου, αναδεικνύεται η σπουδαιότητά του.

Περιγραφή Χαρίλαος Ευ. Γουΐδης