BIGNON (L. P. E.), “LES CABINETS ET LES PEUPLES, depuis 1815 jusqu’a ce jour”, Paris, Chez Bechet Aine, libraire – editeur, 1822. 8ο σ. 512, [2]. Η πρώτη έκδοση. Βιβλιοδεσία εποχής έκδοσης. Πολύ καλή κατάσταση συνολικά. Συμπεριλαμβάνεται και η εφημερίδα “Journal des Debats” 28/01/1823 που περιλαμβάνει εκτενέστατο κατακριτικό άρθρο κατά του Bignon και του ανατρεπτικού του αυτού βιβλίου, από τον Malte Brun. Έργο του Γάλλου διπλωμάτη και Φιλέλληνα Louis-Pierre-Edouard Bignon. Αποτελεί μια κριτική της μεταναπολεόντειας Ευρώπης από την πλευρά του πολιτικού φιλελευθερισμού και αντιμετωπίζει έτσι θετικά τον ελληνικό Αγώνα για την ελευθερία. Το έργο θα μεταφραστεί και στα ελληνικά το 1826 από τον Ν. Σπηλιάδη με τίτλο “Τα μυστικοσυμβούλια και οι λαοί“, (Droulia 249*176*) βλέπ. (Ηλιού 1826.57). Το έργο γράφτηκε μόλις λίγα χρόνια μετά από την ίδρυση της Ιεράς Συμμαχίας που σκοπό είχε να εμποδίσει να εκδηλωθούν οι φιλελεύθερες τάσεις «αυτοδιάθεσης των λαών», που άρχισαν να εμφανίζονται στην Ευρώπη μετά την Γαλλική επανάσταση του 1789. Έτσι και η Ελληνική επανάσταση καταδικάζεται και κατασυκοφαντούνται οι οργανωτές της από τους υποστηρικτές της Ιεράς συμμαχίας. Ο M.Bignon φημισμένος και έμπειρος Γάλλος διπλωμάτης, προσπαθεί σε τρία κεφάλαια του βιβλίο του, να ενημερώσει το μέσο Ευρωπαίο για τα αίτια που οδήγησαν τον καταπιεσμένο Έλληνα στον απελευθερωτικό αγώνα. Απαντά στους επικριτές με αντικειμενικό και εμπεριστατωμένο λόγο. Αφού καταγράφει τον ρόλο και τις επιδιώξεις της Ιεράς συμμαχίας στην Ευρώπη, συνεχίζει με την πολιτική κατάσταση της Γερμανίας, την ιστορία και τις δυστυχίες της Ελλάδος τους τελευταίους έξι αιώνες (σημείο αναφοράς η άλωση της Κων/πολης), αποδεικνύει την ύπαρξη του Ελληνικού έθνους αιώνες πριν την άλωση και συνεχίζει για την ιστορία της Ελλάδος πριν και αμέσως μετά την επανάσταση του 21. Χαρακτηριστικό είναι και το επόμενο κεφάλαιό, που αναφέρεται με λεπτομερή τρόπο στο ρόλο και τις θέσεις της Ρωσίας στην Ελληνική επανάσταση. Παρακάτω θα παραθέσουμε μερικές και μόνο παραγράφους από το έργο του Φιλέλληνα M. Bignon, που γράφεται με την έναρξη της επανάστασης του 21. «Τρία ιερά πράγματα φωνάζουν δυνατά υπέρ των Ελλήνων, η δυστυχία τους, ο πατριωτισμός τους και η αγάπη τους στην Χριστιανική Πίστη.» Και αλλού. «Αλλά δεν θέλω να δικαιολογήσω, σε καμιά περίπτωση τον Ελληνικό λαό, χαρακτηρίζοντάς τον ηθικό ή μη ηθικό. Όμως θέλω να ρωτήσω την συνείδηση κάθε τίμιου ανθρώπου, είναι δυνατόν να μη μεταχειριστεί την πανουργία και τον δόλο, όποιος είναι πεπεισμένος ότι ποτέ του δεν θα έβρει προστασία και δικαιοσύνη από την εξουσία;» Πως είναι δυνατόν να φαίνονται μόνον του σκλάβου τα ελαττώματα, ενώ όλο το έθνος βρίσκεται με βαριές αλυσίδες δεμένο, της πιο σκληρής σκλαβιάς; Κρίνουν με μεγάλη αυστηρότητα τους Έλληνες. Δεν θέλουν να τους αποδώσουν ακόμη και το όνομά τους, το οποίο ήταν πάντοτε η παρηγοριά τους, και το καύχημα τους κατά την διάρκεια των παθών τους. Γιαυτό θεωρούν τους σημερινούς Έλληνες ως Αρναούτηδες, ως Σκιπετάρους και ως απογόνους των Ούνων και των Δακών. Και όμως ένας Λακεδαιμόνιος κάποτε έδωσε την πρέπουσα απάντηση που ισχύει και σήμερα για τους τωρινούς Έλληνες. Όταν κάποτε νικήθηκαν οι Σπαρτιάτες, ο έμπορος που τους πουλούσε στην αγορά ως δούλους, φώναζε «Πουλώ έναν Λακεδαίμονα». Τότε με αγανάκτηση του απάντησε αυτός «δεν είμαι Λακεδαίμονας, Είμαι μόνον αιχμάλωτος». Αυτό ισχύει και σήμερα, ότι οι Έλληνες, περνούν μια αλγεινή αιχμαλωσία για πολλούς αιώνες, όταν όμως ξανά πάρουν την ελευθερία τους τότε θα γίνουν και πάλι Έλληνες.» «Είναι λοιπόν ανάξιοι των προγόνων τους οι άνθρωποι αυτοί που εφύλαξαν μέσα τους την τόλμη και την ευγένεια κάτω από τόσα χρόνια σκλαβιά και σήμερα πολεμούν με τόση προθυμία, υπέρ της πίστης και της πατρίδος ; Και τι πρέπει να κάνουν για να γίνουν άξιοι φιλανθρωπίας και να εισπράξουν αγάπη ; «Τα Ευρωπαϊκά έθνη οφείλουν να ευσπλαχνιστούν και να βοηθήσουν τους Έλληνες για πολλούς λόγους. Και αυτό, για τα όσα δεινά μέχρι τώρα περνούν ανέκφραστα, γιατί δείχνουν θάρρος και αποφασιστικότητα να απελευθερώσουν την πατρίδα τους, και να προφυλάξουν την θρησκεία τους. Διότι στην Ευρώπη μας η θρησκεία και η πατρίδα δεν ήταν πάντοτε ενωμένα, στην Ελλάδα η πατρίς και η θρησκεία είναι ένα και το αυτό.» «Καθ΄ όσον οι Έλληνες υπέφεραν όλα αυτά τα κακά με υπομονή, κατηγορούνταν από την Ευρώπη ως άνανδροι, ενώ από τους Τούρκους χλευάζονταν ως «λαγοί που επιτίθενται». Έτσι σήμερα βλέπουμε ότι προσπαθούν να λυτρωθούν από τις τόσες ατιμίες και αδικίες. Οι λαγοί έγινα λέοντες και κατηγορούνται σήμερα, ως επαναστάτες και ταραχοποιοί κατά «της νομίμου εξουσίας». Αυτό δεν θα έπρεπε να το σκεφτούν οι κατήγοροι, ότι η αποστασία τους αυτή (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) είναι ο μόνος τρόπος της σωτηρίας τους;» [Έρευνα – κείμενο Σταύρος Βαλλίδης]